مدیریت منابع انسانی عنوانی است که طی دهه ۱۶۷۰ میلادی مطرح شده است.گر چه بسیاری از صاحب نظران با عناوین قدیم آن ( مدیریت پرسنلی اداره امور کارکنان روابط کار و…)را بصورت مترتدف بکار می برند ام بسیاری از صاحب نظران معتقدند که مدیریت منابع انسانی مفهومی فراتر از تمام این عنوان ها دارد.
اندرواور ۱۸۳۵ میلادی
در کتابی تحت عنوان «فلسفه صاحبان صنایع »ازانسان به عنوان یکی ازعوامل مهم تولید نام برد.وموفقیت سازمان ومدیریت را نه تنها مستلزمتوجه به زمینه های فنی ، تجاری، بلکه انسانورفاه وبهزیستی کارکنان دانست.
هانری فایول (۱۹۳۵- ۱۸۴۱ )
اصولی را برای مدیریت بیان نمود که بسیاری از آن نمایانگر توجه اوبه انسان به عنوان یکی از عوامل موثر در اداره امور سازمان است.
فردریک وینسلو تیلور (۱۹۷۱- ۱۸۵۶)
که یک مثال زنده برای ذاتی بودن مدیریت بشمار می آمد ، فلسفه مدیریت علمی او ، افکار مدیریت پرسنلی را تقویت نمود . او در درجه اول روشهای علمی نوینی را برای جایگزینی روشهای غیرعلمی که مورد استفاده منابع انسانی درسازمانهای تولیدی صنعتی بود توصیه نمود . ودر درجه دوم گزینشهای علمی نیروهای انسانی وآموزش آنان را توصیه نمود که در مقایسه با روشهای سنتی که خود کارکنان شغل خودرا انتخاب وخود را آموزش می دادند ، طرح جدیدی در مدیریت منابع انسانی بشمار می آمد.
التون مایو ( ۱۹۴۹- ۱۸۸۰ )
بنیانگذار نهضت روابط انسانی وجامعه شناسی صنعتی بود.مطالعات وی اهمیت تاثیر گروههای غیررسمی رادر رفتار کارکنان نشان داد.این مطالعات،مطالعات«هاثورن » نامیده شد. به عقیده مایو همکارنش ، منابع انسانی بیشتربرمبنای « منطق احساسات » است ومنطق مدیران « منطق هزینه وکارایی» تا زمانی که این تفاوت درک نگردیده وفکری برای آن نشود ، مشکلاتموجود بین مدیران وکارکنان حل نخواهد گردید.
بارنارد(۱۹۶۱-۱۸۸۶)
معتقد است که مبنای اصلی کار در سازمان ،قصد ونیت همکاری است وظایف مدیران وبالاخصمدیران منابع انسانی است که چنین طرز تفکری رادرکارکنان ایجاد نمایند واین میسر نمی گردد مگر با ایجاد ارتباطات موثر انسانی در سازمان.
هربرت سایمون
در اواسط قرن بیستم نگرش سیستمی را در سازمان ومدیریت مطرح ساخت وضمن بررسی وتجزیه وتحلیل عمیقی در باره فرایند تصمیم گیری و رفتار انسانی در سازمان، انسان را یکی از اجزای مهم سازمان تلقی کرد.
